Wat mag flexibiliteit kosten?
Lees verder
De komst van de WAB zal de kosten voor flexkrachten laten stijgen. Dus is het volgens Steven Gudde nu zaak om daar nog eens goed over na te denken. Dat geldt voor uitzendbureaus, maar ook voor bedrijven in de logistiek. “Willen we nog verder kosten gaan reduceren of willen we waarde creëren? Moet het goedkoper of moet flexibilisering meer waarde laten zien?”
Waarom hanteren uitzendbureaus al jarenlang hetzelfde afrekenmodel? Die vraag stelt Steven Gudde zich regelmatig. Hij is directeur business development bij Olympia, een arbeidsbemiddelaar met veel klanten in de logistieke sector. Hij wil - met de WAB in aantocht – zoveel mogelijk weg blijven uit de kostendiscussie. “Het uitgangspunt zou moeten zijn: hoe creëren we samen waarde over de hele keten heen? Daar horen andere afrekenmodellen bij, waarbij we samen tekenen voor een bepaald einddoel.” Daarom praat Gudde met opdrachtgevers over andere vormen van samenwerking, onder andere bij Olmia Robotics.
Curieuze gijzeling
“Vooropgesteld, we zijn groot geworden met het huidige verdien- en rekenmodel”, stelt Gudde. “Maar daarmee is iets grondig mis. Flex wordt vooral gezien als een eenzijdig middel om de kosten te drukken, waarbij bedrijven zoeken naar de goedkoopste variant. We komen nu op een punt dat je als uitzendsector met slecht renderende business cases werkt, waarbij je vooral jezelf en elkaar pijn doet en geen ruimte meer hebt om echt te ontwikkelen. We houden elkaar als uitzenders in een curieuze gijzeling.”
Toegevoegde waarde
Gudde wijst op een aantal weeffouten in de wijze waarop uitzenders en opdrachtgevers samenwerken bij het inhuren van flexwerkers. “Bij het huidige afrekenmodel, dat we al decennialang hanteren, ligt de nadruk op kosten met het doorberekenen van tarieven per uur. Maar naast het traditionele leveren van uitzendkrachten voor ziek en piek – waarvoor het hanteren van een uurtarief logisch is – zou de toegevoegde waarde van uitzendbureaus veel groter moeten zijn. Bijvoorbeeld in het beheren van de flexibele schil, het bieden van continuïteit en zekerheid, het bouwen aan opleidings- en doorstroomtrajecten, creëren van optimale personeelssamenstelling en het managen van ondernemersrisico’s.”
Als maandelijkse premie
Gudde trekt de vergelijking met supply chain management. “Samen kijken naar de hele keten, waarbij de uitzender met de klant de optimale inzet van personeel in ogenschouw neemt.” Deze toegevoegde waarde verdient volgens hem een andere manier van afrekenen. “Je kunt niet alles langs de urenlat leggen en één schakel van de keten volledig uitonderhandelen. Dat werkt niet.”
Wat is dan wel een goed verdienmodel dat recht doet aan de dienstverlening van de uitzendbranche? Pasklare antwoorden geeft Gudde niet, wel een suggestie. “Waarom niet werken met een maandpremie, zoals bij verzekeraars gebruikelijk is? Met deze premie dekken (inlenende) bedrijven dan bijvoorbeeld het risico van een fluctuerend werkvolume af.”
Naar waarde beoordelen
Van buiten de sector gezien zijn mensen volgens Gudde nog wel eens geneigd om te denken, dat de impact van personeel op het proces in een warehouse relatief klein is. “Wij weten dat het niet zo is. Dat juist daar nog heel veel mogelijkheden zijn om te optimaliseren. Zeker ook met flexwerkers, die toch te vaak en onterecht als ‘tweederangs’ personeel worden weggezet.” Flexkrachten krijgen volgens Gudde op dit moment niet de waardering waar ze eigenlijk recht op hebben, terwijl zij toch een belangrijke bijdrage leveren aan de weerbaarheid en continuïteit van bedrijven. “Zij nemen risico’s weg voor bedrijven. De kostendiscussie vertroebelt echter het zicht op de echte waarde die ze hebben. Voor alle medewerkers geldt, dat ze waardevol werk willen doen en van betekenis willen zijn. We moeten als uitzendbranche samen met opdrachtgevers onze verantwoordelijkheid nemen om werk en werkrelaties van waarde te creëren. Alleen op die manier zorgen we voor duurzame arbeidsrelaties.”
(Bron: Flexmarkt)
